....പറയാന്‍ ബാക്കി വെച്ച മയില്‍‌പീലി....

"ആകാശം കാണാതെ പുസ്തകത്തില്‍ ഒളിപ്പിച്ചാല്‍ പീലി പ്രസവിക്കും"
എന്ന് പറഞ്ഞ് കുഞ്ഞുനാളില്‍
ആ മയില്‍പീലി തന്നത് അവളായിരുന്നു..
നല്ല ചന്തമായിരുന്നു.....
അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ പോലെ
കുഞ്ഞു മുഖം പോലെ മൃദുലവും..
ആകാശം കാണാതെ
പീലിയറിയാതെ
എന്നും എന്റെ കണ്ണുകള്‍ പുസ്തകതാളില്‍ ..
അക്ഷരങ്ങള്‍ ചിതറിയ താളുകളില്‍
പീലിക്കൊപ്പം ഒരു മക്കളെയും കണ്ടില്ല...

പിന്നീടെപ്പോഴോ
പീലി തന്നവള്‍ പറഞ്ഞു
"നീ എണ്ണിക്കോ ഞാന്‍ ഒളിക്കാം "
ഞാന്‍ അക്കങ്ങളില്‍ ഒളിച്ചു
അവള്‍ മേഘങ്ങള്‍കിടയിലും
അക്കങ്ങളെല്ലാം എണ്ണി തീര്‍ന്നു
അവള്‍ വന്നില്ല .
പക്ഷെ
താഴെ വീണുടഞ്ഞ വളപൊട്ടുകളില്‍
വിരഹം തീര്‍ത്തൊരു
വിളറിയ ചിത്രം ഞാന്‍ കണ്ടു

ഇന്നും എന്റെ കണ്ണുകള്‍
പുസ്തകതാളിലേക്ക് ........
പീലി ഇനിയും പ്രസവിച്ചില്ല

പീലി തന്നവള്‍ മേഘങ്ങളിലിരുന്നു ചിരിക്കുന്നു
"പീലി പ്രസവിക്കില്ലെടാ മണ്ടൂസേ "
എന്ന് ചൊല്ലി മിഴികള്‍ തുടയ്ക്കുന്നു
ബാല്യം നഷ്ടമായ കുഞ്ഞു കണ്ണുകളില്‍
അമ്മയുടെ രക്തം വറ്റിയ മുഖം
പിച്ചവെച്ചു നടന്ന അച്ചന്റെ വിരല്‍ തുമ്പും..
കരിമഷി മറന്ന മിഴികള്‍ വിതുമ്പുന്നു
ആ ഒഴുക്കിനെ തടയാന്‍
ഒരു കടലിനും കഴിഞ്ഞില്ല ..
ഹൃദയം തകര്‍ന്ന കണ്ണുകള്‍
ചോരയെ പ്രസവിച്ചു..

രാത്രിയുടെ ഭാരങ്ങളില്‍ എല്ലാ ജീവികളും
മയക്കത്തിന്റെ പ്രേതത്തെ തേടുമ്പോള്‍
അവള്മാത്രം
മേഘങ്ങളിലിരുന്ന് ഭൂമിയിലേക്കിറങ്ങാന്‍
മഴനൂലുകള്‍ നെയ്യുകയായിരുന്നു ...........

ഇന്നലെ സന്ധ്യക്ക്‌ പെയ്ത മഴയില്‍
എന്റെ നെഞ്ചില്‍ വീണു പൊള്ളിയത്‌
അവളുടെ കണ്ണുനീര്‍ ആയിരുന്നോ...?
ആ മഴയ്ക്ക്‌ അണിയാന്‍ ബാക്കിവെച്ച
കരിവളകളുടെ നിറമായിരുന്നോ...??
ആ മഴ സംഗീതത്തിനു താള മിട്ടത് നഷ്ടമായ
അവളുടെ കുഞ്ഞു മോഹങ്ങളോ...??
മണ്ണിലെ നഷ്ടതീര്‍ത്ഥങ്ങളിലെയ്ക്ക്
അമ്മയുടെ മാറിടത്തിലേയ്ക്ക്
ആ മഴ ആര്‍ത്തലച്ചു പെയ്യുകയാണ് ...





ഷെബി...ഒരു മഴതുള്ളി .....

സമര്പണം

വിടരും മുന്‍പേ കൊഴിഞ്ഞു പോയ എല്ലാ കുഞ്ഞനിയന്മാര്‍ക്കും അനിയത്തിമാര്‍ക്കും